به آمارهای زیر دقت کنید:

روزانه 10 نفر در کشور خودکشی می کنند.

هر 8 ساعت یک نفر به دلیل ضربات ناشی از سلاح های سرد در مشاجرات خیابانی کشته می شوند ( هر روز 3 نفر)

روزانه 11 نفر تنها در تهران بر اثر آلودگی هوا جان می دهند ( آمار ها حاکی از مرگ 4 هزار تهرانی در سال است )

روزانه حدود 70 نفر بر اثر تصادفات رانندگی در جاده ها و خیابان های شهرها در سراسر کشور کشته می شوند و چند برابر این رقم مجروح و ناقص العضو و...
 
 آمارها حاکی است که سالانه در کشورمان 30 هزار نفر به دلیل ابتلا به سرطان می میرند. رئیس اداره سرطان وزارت بهداشت روند رو به رشد انواع سرطان‌های خون هشدار دهنده خوانده و این بیماری را با آلاینده‌های هوا مرتبط دانسته است.

دکتر حسین پاکدامن رئیس انجمن علوم اعصاب ایران اخیرا خبر داده که سن ابتلای ایرانی ها به سکته مغزی 10 سال کمتر از متوسط جهانی است . در حالی که رقم سن سکته مغزی در جهان 55 سال است این میانگین در ایران 45 سال است . 

دکتر فرامرز امیری، دبیر هجدهمین کنگره نورولوژی و الکتروفیزیولوژی بالینی ایران، اخیرا اعلام کرده که بر اساس آمارها در شهری مانند تهران که حدود ۱۲ میلیون نفر جمعیت دارد در روز ۱۵۰ تا ۲۰۰ مورد سکته مغزی رخ می دهد و متاسفانه کمتر از ۱۵ درصد آنها مراجعه به موقع به پزشک دارند.
 
 دکتر محرز دبیر انجمن بیماری‌های عفونی کشور از رشد 5 برابری بیماریهای آمیزشی در کشور خبر داده و اعلام کرده که 1 میلیون و 400 هزار نفر در سراسر کشور مبتلا به این نوع بیماری هستند . 

متاسفانه اگر این آمارها و سیاهه لیست را ادامه بدهیم همچنین می توانیم قلمفرسایی کنیم و نکته اینجاست که این آمارها تنها بخشی از آسیب ها و مشکلاتی است که به مدد کارشناسان آمارگیری شده و به طور طبیعی بسیاری دیگر از موارد مرگ و میرو آسیب های اجتماعی است که آمارگیری نشده و قربانی می گیرد .

اگر تنها در شهر تهران چند نمونه از آمارهای مرگ و میر و صدمات انسانی را جمع بزنیم به زبان و ادبیات نظامی روزانه " یک گروهان " قربانی دارد که می تواند نداشته باشد .

البته در این مطلب منکر زحمات و فعالیت های مدیران و مسئولان نیستیم و می دانیم که آنها همه تلاش خود را می کنند تا از این آمارهای وحشتناک بکاهند و اگر نگاهی واقع بینانه به موضوع داشته باشیم همه ما در بالا رفتن این آمارها مقصریم چه آنکه بسیاری از این بیماری ها و آمارهای مرگ و میر ریشه در عملکرد فردی یکایک شهروندان و البته مسوولان نیز دارد .

به هر جهت آمارهای فوق نگران کننده است و غرض از قلمی کردن چند خط مطلب در این باره هشداری است هم به شهروندان و هم به مسئولان که تا دیر نشده فکری به حال این معضلات بکنند و هر کس به سهم خود نقشی در کاهش این آمارها بر عهده بگیرد.

آمارهای مرگ و میر تهران و این حقیقت تلخ که روزانه یک گروهان انسان از شهروندان این شهر قربانی آسیب های مختلف اجتماعی و محیط زیست شهری می شوند - در حالی که می توانند قربانی نباشند و متاسفانه این آمارها سال به سال در حال رشد است - زنگ خطری است که باید همه آن را جدی بگیرند.

مرگ قابل پیشگیری یک گروهان انسان تنها در شهر تهران به این معنا است که  ما خودمان با خودمان در حال جنگ هستیم چه آن که خودمان به ضرب چاقو همدیگر را می زنیم ، خودمان خودرو و بنزین نامناسب تولید می کنیم ، خودمان سر هیج و پوچ به هم می پریم و اعصاب همدیگر را خرد می کنیم ، خودمان بد رانندگی می کنیم و همدیگر را به کشتن می دهیم ، خودمان غذای آلوده تولید می کنیم و به خورد همدیگر می دهیم ، خودمان آلودگی صوتی درست می کنیم و ... آیا این وضعیت در شأن ملت ایران با آن همه سابقه تاریخی و تمدنی است؟ و آیا وقت آن نرسیده است به این جنگ داخلی آتش بس بدهیم؟! یک قطعنامه 598 ^* داخلی ، نیاز فوری ایران 1390 است... هر کس از خودش شروع کند.

*قطعنامه پایان جنگ ایران و عراق